Ik maakte een portret van mijzelf als 4 jarige en werd er door verrast. Vooral de blik trof mij, alsof ik in mijn eigen ziel keek. ik was op zoek naar mijn eigen innerlijke kwetsbaarheid en schilderde daarom juist heel dun op hout, zodat de nerf nog door de huid zichtbaar bleef. Het is bijna breekbaar porselein. Mijn conclusie na het schilderen van dit schilderij is wel dat je grootste kwetsbaarheid ook je grootste kracht is.
We hebben allemaal onze jeugdtrauma’s opgelopen en daar zouden we dankbaar voor kunnen zijn. Ze leveren namelijk ook de grootste groei op, omarm ze daarom.
